Kameleon

"Wie springt er nu op zondagmorgen in de sloot!" was de openingszin van moeder Klinkhamer tegen haar zoons Hielke en Sietse in 'Schippers van de Kameleon'.
Daar moest ik vanmorgen aan denken.

Kane en ik gingen Ravi uitlaten. We liepen naar het stuk groen achter begraafplaats Duinrust. Daar kon Kane nog even lekker rondcrossen op z'n fiets. Tot ik 'm riep om weer naar huis terug te gaan. Hij kwam meteen, in volle vaart. Nog één bocht en hij was bij me. Alleen ... door z'n snelheid hield hij de bocht niet meer en miste daardoor het bruggetje over de sloot. Hij vloog voorover, over de kop, met fiets en al de sloot in. Ik schrok me rot en sprintte er naartoe. Ravi vlug aan de brugleuning gebonden en Kane uit de sloot gevist. Van top tot teen was hij nat en zat onder de drek. Het belangrijkste was dat hij er met was schaafwondjes op z'n knie af is gekomen. En daar stond hij dan beteuterd aan de kant. "Pap, en m'n fiets dan?" Nou, die heb ik dan maar  uit de sloot gevist. Z'n rood grijze fiets was onherkenbaar: helemaal zwart en behangen met groen slootspul.

Zo zag Kane er dus ongeveer uit!

Kane kreeg het ondertussen koud en moest van mij z'n shirt uitdoen. Wat nu? Ik gaf hem mijn (voor hem veel te grote) shirt. Ik had nu alleen nog maar een korte broek en schoenen aan. Maar ach.

Kane moest van mij meteen weer op z'n fiets: meteen even weer voor een succeservaring gaan. Vanaf de begraafplaats naar huis is zo'n 2 km en ik besloot om met Ravi aan de riem naast Kane te gaan rennen. Kane fietste keurig naar huis, Ravi liep keurig met mij mee en mijn achillespees hield het óók keurig.

Thuis gingen de 'Schippers van de Kameleon' meteen onder de douche. We moesten nog opschieten ook, omdat Robin haar eerste paardrijwedstrijd had. Gelukkig waren we op tijd om haar te kunnen zien schitteren.
Maar wat een avontuur. En ... nood breekt wetten ... m'n eerste loopkilometers weer gemaakt!
Schip ahoy!!!