Vrijdag "even snel werken"en ... weg. Dat was het gevoel, de beleving. Ik werd om 17.15u opgehaald door Sjoerd en samen reden we naar de Broekpolder om Mark op te halen. Daar stond "auto 2" al klaar: met Frank, Marco en Marcel. De groep was compleet, we konden weg. Zonder files zouden we er 3 uur en 15 minuten over doen, het werd precies 4 uur: om 21.30u kwamen we aan bij pension Hunaustuben in Bödefeld. Het oponthoud onderweg viel eigenlijk reuze mee. We hadden voor 5 personen geboekt. Frank kreeg pas veel later "groen licht" om mee te mogen/kunnen gaan en helaas was er voor hem geen plek meer. Vond ie niet erg: tent mee en knorren op de dichtstbijzijnde camping. Steven de Rudder (eigenaar Hunaustuben) stond ons met een grote grijns op te wachten. Hij had een mooie mededeling voor ons, vooral voor Frank. Iemand had afgezegd: hij had nog een eenpersoonskamertje voor Frank. Moooooooi! De fietsen konden bij Steven in de garage, de koffers werden op de kamers gezet, tijd voor bier! Niet te gek, er moest de volgende dag(en) gefietst worden! Op tijd naar bed dus!
De volgende ochtend werden we allemaal zonder wekker wakker: hééérlijk! Om 9.00u zaten we aan het ontbijt en om 10.30u reden we weg voor rit 1. Een rit van 120km met 2200 hoogtemeters. Sjoerd vond het nodig om na 2 km te gaan sleutelen aan zijn fiets, maar daarna konden we echt gaan rijden. Er waren geen bekende beklimmingen zoals in september in
België. We reden "gewoon lekker" en af en toe gingen we omhoog en af en toe dus ook weer naar beneden. Vooral omhoog bleek Mark de beste benen te hebben, 2 dagen lang. Ik kon met elke beklimming lang met hem mee, maar meestal hield ik het niet tot het einde van de beklimmingen vol. Zo lang mogelijk aanklampen dus. Marco volgde over het algemeen (vlak) achter ons. Dan Frank en Marcel. En Sjoerd sloot de rij. Geen punt, want Sjoerd en Marcel daalden vééél sneller/beter dan vooral Frank en ik en zodoende hoefden we nooit lang te wachten tot de groep weer bij elkaar was.Mark, Marco, Marcel en Frank hadden de route op hun gps-apparaat. Vier kapiteins? Dat leverde gedonder op, natúúrlijk! Één kruising was hilarisch. Frank vond dat we moesten keren en een afslag eerder hadden moeten nemen. Marcel vond dat we bij de kruising rechtsaf moesten.
Mark wilde ons rechtdoor sturen en Marco zei: "nee, we moeten hier naar links!" Leve de techniek! De apparaten werden gereset en over waren de problemen. Na anderhalf uur op redelijk grote wegen te hebben gereden, werd het mooier. Iets meer landelijk. Één dingetje nog: wáááát een wind. Tijdens het dalen werd ik, met ruim 65 km/u, af en toe bijna van m'n fiets af geblazen. De anderen leken daar minder last van te hebben, maar 's avonds bleek tijdens het evalueren het tegendeel. Iedereen vond het spannend om met windkracht 5 te dalen. Tijdens het klimmen heb je veel minder last van de wind. Omhoog is het zaak om in een juiste cadans terecht te komen, hoe de wind ook staat. Wind mee maakt het hooguit ietsje gemakkelijker. Na 80 à 90 km werd het verschil tussen groepje Mark, Johan, Marco en groepje Frank, Marcel en Sjoerd groter. We besloten om in 2 groepjes naar het pension terug te rijden. Toch wel belangrijk om min of meer je eigen tempo te kunnen hanteren. Helaas voor Marcel niet de beloofde koffie-met-gebak-stop! Tijdens de voorlaatste klim reed Mark weer langzaam maar zeker bij me weg. Toen het wat afvlakte, zag ik dat het gaatje niet groter werd. Dat gaf moraal: ik gaf alles en kon uiteindelijk weer aansluiten. Het kwam uit m'n tenen! Dat voelde echt als een overwinning. Nog één klimmetje en dan dalen naar Bödefeld. Blij, trots, tevreden. Niet eens overdreven moe. Gelukkig maar, met nog een fietsdag in het vooruitzicht. Douchen en ... bier! 's Avonds aten we spaghetti. We waren flinke afnemers: er gingen 4 flinke schalen naar binnen. Niet gek, natuurlijk, na zo'n rit. En gezellig kunnen nababbelen. Na het eten werd ik snel moe en om 21.15u ging ik al naar bed. Moe, maar hééél voldaan!
Rit 1: 122km, 2183hm, gem 26,2km/u, topsnelheid 66,2km/u.
De volgende ochtend werd ik om 8.15u wakker gemaakt door Marco. Ik sliep met Co op de kamer. Ook Mark en Sjoerd deelden een kamer. Marcel en Frank hadden ieder een éénpersoonskamer. Tijdens het ontbijt moest ik nog steeds wakker worden, haha! We reden een half uurtje eerder weg dan tijdens dag 1. Er stond veel minder wind, het was wat warmer en de temperatuur was aangenamer. Ideaal om er een topdag van te maken: en dat werd het! Gedurende dag 1 reden we met mouwstukken aan, en tijdens dag 2 was het lekker fietsen in korte broek en mouwloos.
Tijdens rit 2 bleven we van begin tot einde als groep bij elkaar. Kon nu ook gemakkelijker, omdat we nu veel minder hoogtemeters hadden, "slechts" 1400. Waarvan 800 alleen al tijdens de klim richting Winterberg. Boven op die berg hielden we even pauze. De klim- en daalverhoudingen waren ongeveer hetzelfde als de vorige dag. Alleen nu konden we tijdens de langere vlakke tussenstukken als groep flink de gang erin houden. De beklimming naar Winterberg was wel gaaf, hoor. Hij startte direct na een afdaling. Ik had als angsthaas-daler een lichte achterstand en moest me vanaf plek zes naar voren werken, waar Mark al vertrokken was. Langzaam liep ik op Mark in. Dat gaf moraal: Mark reed als een rode lap voor me. Vlak onder de top vond ik aansluiting. Wat een energie had dat me gekost, zeg. Dat bleek ook wel, want Mark trapte 3x even bij en hij spoot vooruit en kwam als eerste boven.
Deze rit was veel mooier dan rit 1. Rit 1 was noordelijker en rit 2 zuidelijker. Landelijker, rustiger, groener. In tegenstelling tot dag 1, hielden we nu na 50 wél een tussenstop met koffie en gebak. Doen we eigenlijk nooit, maar was nu wel zo leuk! Gaf ook aan dat het wat gemoedelijker ging dan de vorige dag. Vlak na de stop de enige lekke band van het weekend: Marcel reed door een stukje glas. Binnen een paar minuten konden we verder. De allerlaatste beklimming was een mooie. Een lange, niet al te steile loper. Mark en ik wisselden elkaar wat af op de kop en Marco kon, taai als hij zich toonde, volgen. Met z'n drieën kwamen we bij het pension aan. Met heel kort daarop de andere 3 al. We waren super-blij. Ook al omdat er op die ene lekker band na helemaal niets was gebeurt: de valpartij van Frank in België zat nog in het geheugen! Dussssss ... bierrrrr! We konden om 16.30u al eten, wat een service. En daardoor zaten we om 18.00u in de auto, terug naar huis. Om 21.15u stapte ik binnen: op tijd voor de tweede helft van de finale van de Nations Leagus Nederland - Portugal. Die helaas werd verloren: het enige smetje op het fantastische weekend!
Rit 2: 84km, 1370hm, gem 28,3km/u, topsnelheid 63,7km/u.
Vrijdag "even snel werken"en ... weg. Dat was het gevoel, de beleving. Ik werd om 17.15u opgehaald door Sjoerd en samen reden we naar de Broekpolder om Mark op te halen. Daar stond "auto 2" al klaar: met Frank, Marco en Marcel. De groep was compleet, we konden weg. Zonder files zouden we er 3 uur en 15 minuten over doen, het werd precies 4 uur: om 21.30u kwamen we aan bij pension Hunaustuben in Bödefeld. Het oponthoud onderweg viel eigenlijk reuze mee. We hadden voor 5 personen geboekt. Frank kreeg pas veel later "groen licht" om mee te mogen/kunnen gaan en helaas was er voor hem geen plek meer. Vond ie niet erg: tent mee en knorren op de dichtstbijzijnde camping. Steven de Rudder (eigenaar Hunaustuben) stond ons met een grote grijns op te wachten. Hij had een mooie mededeling voor ons, vooral voor Frank. Iemand had afgezegd: hij had nog een eenpersoonskamertje voor Frank. Moooooooi! De fietsen konden bij Steven in de garage, de koffers werden op de kamers gezet, tijd voor bier! Niet te gek, er moest de volgende dag(en) gefietst worden! Op tijd naar bed dus!
De volgende ochtend werden we allemaal zonder wekker wakker: hééérlijk! Om 9.00u zaten we aan het ontbijt en om 10.30u reden we weg voor rit 1. Een rit van 120km met 2200 hoogtemeters. Sjoerd vond het nodig om na 2 km te gaan sleutelen aan zijn fiets, maar daarna konden we echt gaan rijden. Er waren geen bekende beklimmingen zoals in september in België. We reden "gewoon lekker" en af en toe gingen we omhoog en af en toe dus ook weer naar beneden. Vooral omhoog bleek Mark de beste benen te hebben, 2 dagen lang. Ik kon met elke beklimming lang met hem mee, maar meestal hield ik het niet tot het einde van de beklimmingen vol. Zo lang mogelijk aanklampen dus. Marco volgde over het algemeen (vlak) achter ons. Dan Frank en Marcel. En Sjoerd sloot de rij. Geen punt, want Sjoerd en Marcel daalden vééél sneller/beter dan vooral Frank en ik en zodoende hoefden we nooit lang te wachten tot de groep weer bij elkaar was.Mark, Marco, Marcel en Frank hadden de route op hun gps-apparaat. Vier kapiteins? Dat leverde gedonder op, natúúrlijk! Één kruising was hilarisch. Frank vond dat we moesten keren en een afslag eerder hadden moeten nemen. Marcel vond dat we bij de kruising rechtsaf moesten. 
Tijdens rit 2 bleven we van begin tot einde als groep bij elkaar. Kon nu ook gemakkelijker, omdat we nu veel minder hoogtemeters hadden, "slechts" 1400. Waarvan 800 alleen al tijdens de klim richting Winterberg. Boven op die berg hielden we even pauze. De klim- en daalverhoudingen waren ongeveer hetzelfde als de vorige dag. Alleen nu konden we tijdens de langere vlakke tussenstukken als groep flink de gang erin houden. De beklimming naar Winterberg was wel gaaf, hoor. Hij startte direct na een afdaling. Ik had als angsthaas-daler een lichte achterstand en moest me vanaf plek zes naar voren werken, waar Mark al vertrokken was. Langzaam liep ik op Mark in. Dat gaf moraal: Mark reed als een rode lap voor me. Vlak onder de top vond ik aansluiting. Wat een energie had dat me gekost, zeg. Dat bleek ook wel, want Mark trapte 3x even bij en hij spoot vooruit en kwam als eerste boven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten