Harken

José is vanmorgen met de kinderen naar Friesland gegaan, naar een vriendin. En dus kon ik vanmorgen lekker een stuk gaan fietsen, met fietsmaatje Harold. Het was alweer 2 jaar geleden dat ik voor het laatst een rondje op m'n racefiets heb gereden. En dat heb ik vandaag wel gemerkt.
De zon wilde niet lekker door komen, dus het was nog best fris op de fiets. Heen (door de duinen) hadden we wind mee: het fietsen ging soepel en ontspannen. In de duinen kwamen we (uiteraard) diverse dieren onderweg tegen. Paarden en Schotse Hooglanders, die lekker op en langs de weg liepen.
Op de terugweg (door de polder) hadden we wind tegen. En die wind was best stevig. Toen begon voor mij het "harken". Jee, wat had "nr 25" (ik) een moeite om "nr 38" (Harold) bij te houden.
gelukkig wisselden we het flink doorrijden af met rustig rijden, maar toch. Conditioneel ging het best goed, maar ik voelde de benen in de laatste 10 km langzaam maar zeker vol lopen. En dus kon Harold het niet nalaten om, met een flinke grijns, te zeggen: "je wordt ouder, maatje!" Daar kon ik het dus mee doen. Toen ik thuiskwam, had ik 49,5 km op m'n km-teller staan en daar hadden we een uur en 46 minuten over gedaan. Niet veel en ook niet snel, maar na een racefietsstop van 2 jaar behoorlijk gevoeld! Thuis lekker onder de warme douche en daarna voelde ik me weer heerlijk fris.
En nu ... RUST! Of zal ik morgenochtend toch nog even een rustig, klein rondje lopen? NEE!!



Paarden "in het wild": het blijft een prachtig gezicht