Ik ben de beste!

Ik ben de allerbeste hardloper van de hele wereld.
Als ik me omkleed om te gaan hardlopen en m'n kinderen zijn nog op, dan levert me dat altijd wel een opmerking op. En aangezien mijn kinderen nog de leeftijd hebben om trots te zijn op hun vader (7 en 5 jaar), is dat altijd wel een positieve opmerking. Vooral de jongste, Kane, vind papa als hardloper geweldig.
"Pap, je gaat wel winnen, hè?"
"Pap, jij bent toch héél snel."
"Pap, jij bent de allerbeste van de héééle wereld!"
"Pap, zal ik een keer meegaan?"
En dat laatste begon Kane steeds vaker te vragen. En dus moest het er maar van komen. Ik heb nu 2x met hem hardgelopen. Eén keer in het Paasdal in Wijk aan Zee, tijdens het uitlaten van de hond. En vanmiddag, een rondje om ons huizenblok. En dat moest natuurlijk wel in hardloopoutfit gebeuren.
De voordeur uit, aan het begin van de straat naar links, weer naar links en via de parallel aan onze straat lopende straat achter ons huis door naar het einde van de straat. Twee keer naar links en we waren weer in de eigen straat. Kane was inmiddels moe geworden en er moest even gerust worden. En toen de eindsprint. En wat bleek ... ik was NIET de beste, haha!
"Morgen weer, pap?" Morgen weer, jongen!

Vanavond dus nog maar even extra geoefend op de baan. Eindelijk heb ik daar weer "normaal" kunnen lopen. Op het programma stond 10*400m (p=200m). De 400-tjes gingen in 84, 81, 80, 81, 81, 82, 80, 81, 79, 78 sec. Niet langzaam, maar ook niet op (mijn) topsnelheid. Ik heb me weten te beheersen. Ik heb de linker achillespees wel licht gevoeld, maar niet meer dan dat. En net als na de laatste 2 trainingen, hoop ik dat reactie morgen uitblijft.
En als dát lukt, kan ik eens serieuzer gaan nadenken over de DCD loop van volgende week.