Vanmorgen ging de telefoon en ik nam zoals altijd op met: "met Johan." En voor het eerst bedacht ik me hoe bijzonder dat voor me was om zo op te kunnen nemen. Ik verkeer(de) nog in een roes: het overlijden van Johan Cruijff heeft mij enorm geraakt. Een deel van mij(n jeugd) is niet meer.
Johan Cruijff overleden. Mijn held! De enige sporter die in mijn beleving een heldenstatus had. Helden waren in mijn ogen mensen als M.L. King, Mandela en Ghandi. Mensen die zich in hun leven inzetten voor een betere maatschappij, een betere wereld. En hun eigen (privé)leven daaraan ondergeschikt maakten. Daarmee vergeleken zou een sporter nooit een heldenstatus kunnen krijgen: da's onmogelijk.
Ik vergeet in m'n "heldenlijst" de Dalai Lama helemaal. Gelukkig zijn er dan altijd mensen die me daaraan helpen herinneren, toch, Jacco!??!
Op Johan Cruijff na. Waarom? Puur gevoelsmatig! Hij heeft invloed op mijn leven gehad. En dat terwijl hij nooit heeft geweten wie ik was. In 1981, ik was nog geen 7 jaar, kwam hij terug bij Ajax. Ik herinner me het enthousiasme van mijn vader en dat sloeg over op mij. Sindsdien wilde ik elke dag tijdens het voetballen Cruijff zijn. Sindsdien keek ik naar alle beelden die er over hem waren en las wat er over hem te lezen was. Alles wat hij zei, was in mijn ogen 'waar', daar twijfelde ik niet aan. En eigenlijk is dat altijd zo gebleven. Cruijff heeft mij veel vreugde gegeven: ik genoot van zijn acties en mijn passie voor het zelf voetballen werd in die begin jaren tachtig met de dag groter.
Als voetballer stond Cruijff voor techniek, souplesse, inzicht en (handelings)snelheid. En dus was het voor mij logisch om me juist op deze vlakken te ontwikkelen. Op mijn eigen bescheiden niveau, uiteraard.
Er was in die tijd een voetbaljeugdtrainer die 'het' snapte: Wiel Coerver. Coerver ontwikkelde een methode om spelers technisch beter te maken. Mijn vaders broertje, Chris, had zich deze methode eigen gemaakt en ik was zijn proefkonijn! En dat was ik met veel plezier, want mijn techniek verbeterde zichtbaar.
Terug naar Cruijff. Één keer heb ik hem ontmoet. Met SV Beverwijk E1 speelden we in 1983 een oefenwedstrijd in Amsterdam tegen Ajax E1, met daarin Jordy Cruijff. En dus was Johan aandachtig toeschouwer. Na de wedstrijd in de kantine een handtekening gevraagd. "Heb je een pen?" vroeg Johan mij. Die had ik niet. Cruijff regelde zelf dan maar een pen, want hij liet zo'n jonge jongen natuurlijk niet zonder handtekening afdruipen. Wat was ik trots!
 |
| SV Beverwijk E1, waarmee ik tegen Ajax E1 mocht voetballen. |
Als trainer stond Cruijff voor attractief aanvallend voetbal en vond hij dat er in de jeugd getraind moest worden op het voetbaltechnische aspect en niet op het tactische. Het moment dat 'mijn' Ajax in 1987 onder leiding Cruijff de Europa Cup 2 won, heb ik als magisch ervaren. Een heel plakboek vol heb ik nog van de finale tegen Lokomotiv Leipzig. De finale heb ik toen niet eens live gezien, omdat ik in de 6e klas zat en op dat moment op schoolkamp was. Ik ben 1x als leerling opstandig geweest en dat was op het moment dat ik van onze meester hoorde dat we de finale niet mochten kijken, omdat we 'moesten' bbq-en. Tijdens het eten heb ik alleen maar met een klein radiootje aan m'n oor gezeten. Tot Van Basten in de 21e minuut de 1-0 maakte en ik door het dolle heen 338 (of meer?) rondjes om het veld naast de kampeerboerderij rende.
Het was voor mij niet meer dan logisch om in de jaren dat ik jeugdtrainer was, me vooral te richten op het verbeteren van de techniek van de spelers. En me niet zo druk te maken om wedstrijduitslagen. Grappig detail is natuurlijk dat spelers die technisch beter worden, uiteindelijk ook tijdens wedstrijden beter gaan presteren. Vrij logisch, maar dat ik niet het beeld wat ik geregeld te zien krijg op de voetbalvelden. Nog altijd wordt er door coaches veel te veel op de tactiek gelet en wordt er veel te weinig gedaan aan het voetbalvaardige aspect.
Plezier staat voorop, maar ik weet zeker (in de geest van Cruijff en Coerver) dat spelers die naarmate ze meer kunnen met de bal meer plezier in het voetballen ontwikkelen. Ik heb daar al eens over geschreven:
http://joartrent.blogspot.nl/2014/08/jeugdtrainer.html.
Ik kijk nog steeds met ontzettend veel plezier terug op mijn jeugd die bestond uit voetballen, voetballen, voetballen en soms ook andere zaken. Heel soms, haha!
José belde mij gisteren om 13:30 uur om me op de hoogte te brengen. Om 13:30 uur zouden de middaglessen voor mijn klas weer beginnen. Ik had opeens even helemaal geen oog meer voor mijn leerlingen: ik zag en hoorde ze gewoon echt even niet meer. Ik rende naar mijn collega Toon (generatiegenoot van Johan Cruijff (en óók groot fan)) en voor hem gold hetzelfde. Ik zag de verslagenheid op zijn gezicht. Direct doken we achter de computer om nieuws rondom het overlijden van Cruijff op te zoeken. Pas ruim 10 minuten later "schrokken we wakker": o ja, we moeten nog lesgeven!
Je weet natuurlijk nooit hoe dat zonder Cruijff zou zijn geweest, maar ik ben er van overtuigd dat hij minimaal van invloed is geweest op mij. Gisteren had ik dan ook echt een brok in m'n keel en heb ik zelfs een traantje gelaten.
"Johan, bedankt!"
