#weekendBelgië

Zaterdagochtend ging m'n wekker om 5.15 uur. Douchen, eten en klaar. Een uur later werd ik opgehaald en reden Mark, Frank, Marco, Marcel en ik weg. In 2 auto's. Na een voorspoedige rit (en slechts één keer gestopt en dan nog voor een kopje koffie), kwamen we aan in Grimbiémont. Daar wachtte een prachtig pittoresk huisje op ons. Maar ... er was niemand. M'n oog viel op een briefje: "De deur is open en de sleutel ligt op de keukentafel." Mooi, we konden naar binnen. We laadden de spullen uit en maakten ons klaar voor rit 1. We reden met de auto naar Durbuy, de startplaats van de door Mark uitgestippelde route. Een route met in ieder geval de Stockeu en La Redoute. En "off we go"!

We reden naar beneden. En na 5 minuten kregen we de eerste klim al voor onze kiezen. De roche-a-frene. Dat viel niet mee, omdat we nog niet goed opgewarmd waren. Nou, eenmaal boven waren we warm, hoor! De top lag op nog geen 400m. Net als vrijwel alle klimmetjes in de Ardennen niet hoog. Maar het middenstuk van 1,5 km, was 10 à 12%. Lekker stevig klimmetje om mee te beginnen dus. Mark en ik kwamen samen boven. Kon ik mooi m'n telefoon pakken om eerst Marco, daarna Frank en vervolgens Marcel op de foto te zetten.
We gingen verder. Het idee was om zo snel mogelijk (qua afstand welteverstaan) Naar de Stockeu en daarna naar de redoute te rijden. Dat maakte dat we redelijk wat kilometers langs de grote wegen reden. Na zo'n 25 km reed ik lek. Het zou in 2 fietsdagen de enige lekke band zijn. Bandje wisselen dus. Natuurlijk ging dat gepaard met het standaard geplaag als: "Nou, dat schiet weer eens niet op", en: "Hij doet ook alles om maar even uit te kunnen rusten, hè!" Gelukkig hielpen de anderen ook een handje, zodat we na 5 minuten oponthoud weer verder konden. Op naar de Stockeu!

Nou, dan moesten we eerst nog over de ancienne-barriere. Een klim van 5 km met een gemiddelde stijging van 5%, die je bijna zou vergeten. Bijna! Eigenlijk een heerlijk klimmetje: een echte "loper", zoals ze dat noemen. Marco, Mark en ik kwamen samen boven, op de voet gevolgd door Frank en Marcel.

Daarna verder naar Trois Pont en vervolgens Stavelot. In Stavelot begint de beklimming van de stockeu. Wow, wat een coole klim.Meteen een stijging van 10% en binnen de kilometer liep de stijging op naar 19%. Het klimmen ging heel soepel. Ik zat er echt goed in. Dat beloofde veel goeds voor de rest van de rit! Ik kwam boven met Mark in m'n wiel, gevolgd door Marco. Daarna kwamen ook Frank en Marcel boven. Het werd een vaste volgorde. Boven was nog niet de top, maar het standbeeld van Eddie Merckx. Dat beeld staat vlak na het steile stuk, na 1200m klimmen. Even een fotootje maken. Daarna was het nog een kilometer klimmen, maar niet meer zo steil.

Volgens de Garmins van Mark, Marcel en Frank moesten we opeens linksaf een grindpad op. Links en rechts steentjes, in het midden een grasstrook, zo'n 5 cm hoger liggend. We twijfelden: was dit nu wel de bedoeling. Nou ja, de Garmins gaven het aan, dus doen! Marco, Mark en Marcel reden, op het rechter deel, voorop. Toen Frank en ik reed op plek 5. Na 200m zag ik Frank vanaf het rechterdeel naar het midden gaan. Z'n voorwiel stuiterde via een steentje tegen de grasrand aan en Frank viel met z'n fiets om. Frank viel vol op z'n schouder en had direct door dat het mis was: gebroken sleutelbeen en einde rit!

Mark, Marcel en Marco reden terug naar het begin van het pad, waar een huis was. Vanaf daar regelden ze een ambulance. Ik bleef bij Frank. Toen de mannen terugkwamen, duurde het niet lang voordat de ambulance arriveerde. Ik ging met Frank mee naar het ziekenhuis in Malmedy. De anderen gingen de auto's en daarna de fietsen halen. Om 15.15 uur waren we in het ziekenhuis. Pas na 18.00u stapten we het ziekenhuis uit. Foto's gaven 2 breuken aan en de arts meldde dat er geopereerd moest worden. Dat gaat komende week in Nederland gebeuren. Frank mocht met ons mee terug. Omdat de anderen er nog niet waren, gingen Frank en ik in Malmedy even wat drinken. De aardige arts wees ons op een pleintje en was bereid om een 'prachtige' foto van Frank en mij te nemen. Frank leek wel een patiënt uit de film 'One Flew over the Cuckoo's Nest'. "Eindelijk eens bekijks van de dames!" riep Frank. Toen de anderen met de auto's en de fietsen er waren, reden we terug naar Grimbiémont. Daar kwamen we om 20.30u aan. "Ach, over een jaar hebben we een verhaal!" zei Frank.

We hadden vooraf bedacht om uit eten te gaan. Nu werden er pizza's besteld. De stemming was minder uitgelaten als voor en tijdens het fietsen. Pizza's, bier en muziek zorgden er gelukkig voor dat het toch een gezellige avond werd. Frank had mede door pijnstillers gelukkig niet veel pijn. Hij stond erop dat we de dag erop zouden gaan fietsen.
Om 23.00u gingen we moe naar bed.

Zonder dat we een wekker hadden gezet, stonden we de volgende dag om 7.30u op. Alle 5 hadden we goed geslapen, ook Frank. We gingen relaxt ontbijten. Daarna maakten we ons klaar voor fietsdag 2. Helaas met 4 van de 5. Tijdens deze 2e dag hebben we ieder grindpad overgeslagen. Dan maar omrijden. Hadden we maar ... Tja ...Om 9.30 uur zwaaide de arme Frank ons uit. Uiteraard konden we het niet laten om opmerkingen te maken als: "We verwachten wel dat je de vaatwasser uit- en inruimt!" We fietsten nu een route vanaf Grimbiémont naar La Roche. We reden over flink wat onbekende heuveltjes. Tel ze bij elkaar op en het wordt een lekker zwaar ritje! Vooral het dal naar La Roche toe was adembenemend moe om doorheen te fietsen! Bij La Roche stuitten we op een bekendere beklimming: de cote-de-la-roche-en-ardenne. Deze was 2,7 km lang en niet zo zwaar: een echte loper. Na deze klim volgden (net als ervoor) klimmetjes die veel zwaarder waren, maar te onbekend. Bij alle klimmetjes reed ik met Mark in m'n wiel. Marco volgde steevast op een minuutje en Marcel zat dan weer een 2-tal minuutjes achter Marco. Marcel en Marco waren goede dalers en sloten dan wel weer aan. En anders wachtten we even op elkaar. Op de vlakke tussenstukjes reden we kalm, zodat iedereen goed op adem kon komen.

De leukste klim van de dag was de één na laatste. Geen heftige klim (alhoewel er even een stukje van 15% was) en ook geen lange klim (slechts 1 km). Maar doordat we de klim na ruim 70 km op moesten, voelden we al die kilometers en vooral vorige kilometers in de benen. Mark kon weer goed mee in het wiel. We voelden allebei aan dat we het op deze klim gingen uitvechten (we blijven haantjes, hè). Toen kwam er dat moment dat er één moest passen. Ik voelde dat Mark een gaatje liet vallen. Ik kon bijschakelen en reed weg. Uitgerekend deze klim had een witte streep op de top (echt als enige van al die klimmetjes deze dag). Ik kwam boven en Mark volgde snel (binnen de 10 seconden). Na het hergroeperen, reden we terug naar Grimbiémont.
Ons huisje lag ook boven op een klimmetje en dus werd er nog 1x gestreden. Mark ging vlak voor het klimmen een strak tempo rijden. Ik kom aan het begin van de klim wegrijden: voor het eerst met het grote blad voor en staand op de pedalen. Als een duveltje uit een doosje kwam opeens Marco langszij. Ik moest zitten om terug te schakelen: van groot naar klein voor. Ik zag dat Marco dat ook moest doen. Ik kon weer aanzetten en kwam toch als eerste bij ons huisje aan. Gevolgd door Mark, Marco en Marcel.

Frank moest al onze verhalen aanhoren tijdens het drinken van een glas chocomel. De chocomel werd al snel vervangen door bier, hoor, haha. Frank zei: "Eigenlijk is het luisteren naar jullie verhalen leuker dan het lezen van de hier aanwezige Suske en Wiskes."
We gingen douchen, inpakken en om 16.00u zaten we in de auto terug naar huis. Om 20.00u kwamen we na een prachtig weekend thuis! Uiteraard hebben we afgesproken dat dit niet de laatste keer was dat we een dergelijk fietstripje deden! Want wat hebben we een mooie groep fietsende mannen bij elkaar! Wellicht gaan we in het voorjaar weer. Ervaring leert ons wel dat voor zo'n volgende keer 2x 80 à 90 km mooi zat is. Uiteraard met flink wat klimmetjes!