I run therefore I am

Voor het eerst sinds de Marquetteloop weer normaal kunnen hardlopen.
Ik voelde de achillespezen héél licht, maar kon bijna 9 km lopen in 40 minuten: toch ruim 13 km per uur. In de laatste km begon ik de achillespezen ietsje meer te voelen en nam ik gas terug. Het gaat de goede kant op. Nu alleen niet overmoedig worden, natuurlijk!
Ik liep heerlijk met een avondzonnetje schuin boven me. En dan is het buiten zijn zóóó genieten!
Op dergelijke momenten gaat de tekst van onderstaand plaatje echt op:

Vorige week had ik een rondje in het bos gelopen. Toen bewust gekozen voor een zachte ondergrond. Het nadeel was dat de ondergrond verre van ideaal was: hobbelig, zand, gras, boomstronken, kuiltjes, enzovoort. Vanavond om die reden op het asfalt gelopen. De ondergrond is dan weliswaar hard, maar wel egaal. En dat liep toch prettiger.

Nu zit ik met twee zakken ijs op de enkels m'n verhaaltje te tikken. Ben benieuwd hoe de pezen morgenochtend aanvoelen. Meestal voel ik ze bij het opstaan het meest. Gedurende de dag zakt 't dan wel weer weg. 't Geeft natuurlijk wel aan dat het nog niet helemaal in orde is. Blijven oppassen dus.

Straks de avond afsluiten met een lekker wijntje. Johan is happy!