toeval is logisch!

Ik ben al 9 maanden aan het hardlopen, zonder dat ik geblesseerd ben geraakt. Dat is voor mijn doen best een mijlpaal.

ont-moeten
De strategie was vanaf het begin heel simpel: ont-moeten. Ik ging lopen wanneer ik zin had, zonder daarbij andere doelen te stellen. Geen verborgen agenda, haha! En die zin nam vanzelf toe, omdat het goed ging.
Het lopen op de baan had ik afgeschaft. Het is natuurlijk moeilijk om te stellen dat dáár de oorzaak lag van het af en toe geblesseerd zijn, maar feit is dat ik niet meer geblesseerd ben geraakt nu ik niet meer op de baan train. Toeval of niet? Ach, mijn naamgenoot zei ooit: "Toeval is logisch!"

regelmaat
Er kwam een goede regelmaat in het lopen. Ik loop inmiddels 5 à 6x per week. En nog steeds omdat ik elke keer zin heb om te lopen: geen kwestie van moeten dus! Die regelmaat zorgde er in eerste instantie voor dat er weinig variatie was: ik liep vooral duurloopjes. De behoefte aan variatie kwam er echter wél. Ik plande wat trainingen met tempo's in. Maar dit voelde geforceerd en ik keerde weer terug naar de regelmaat van het lopen van de duurloopjes. De regelmaat stond hoger op de ladder dan de variatie.

omvang vs snelheid
Voorheen begon ik na een blessure vrij snel met trainen op snelheid. Deze keer niet. Door voor regelmaat te gaan, heb ik eerst omvang getraind. De uitbreiding zat 'm in het opschroeven van 1) het aantal loopbeurten en 2) het gemiddelde aantal kilometers per loopbeurt.

variatie
Gek genoeg kwam er langzaam maar zeker als vanzelf variatie in m'n loopweek! Misschien wel juist door het niet af te willen dwingen! In het weekend werd één van de duurloop bijna automatisch steeds wat langer. Door de weeks gingen 2 van de duurloopjes steeds meer op tempoloopjes lijken en werden de 2 overige loopjes als het ware herstelloopjes. Er ontstond (op een ongedwongen, bijna natuurlijke wijze) een gevarieerde week vol regelmaat, met totalen van 60 à 70 km! Ik kan nu best zeggen dat de basis voor een mooi loopjaar is gelegd!

niet forceren
Het lopen van tempo's gaat vrij ongedwongen. Voorheen liep ik op de baan toch op tijd (en keek ik onder het lopen naar wat ik liep) en geregeld geforceerd. Nu loop ik op de weg vooral op gevoel (en kijk ik achteraf naar wat ik liep). Mede door de regelmaat (en dus ook het niet geblesseerd raken), gaat langzaam maar zeker mijn niveau omhoog. Ik loop vlotter bij hetzelfde energieverbruik: van ongeveer 4'10" per km bij tempolopen in september, naar 3'50" nu.

balans
Ik mag best snel lopen, zolang het maar geen werken wordt. Want bij dat werken bestaat de kans op forceren en dus op (blessure)risico's. Er moet een bepaalde mate van souplesse in het lopen blijven. Het toverwoord is balans. Een hardloper heeft wel degelijk (trainings)prikkels nodig: af en toe eens uit de comfortzone treden is functioneel, maar ... niet overdrijven.

10 km tempo
Als ik met de groep van Martin van Noort mee train, krijgen we te horen dat we in het 10 km 'moeten' lopen. Trainen in je 10 km tempo is wat mij betreft trainen op je huidige 10 km niveau en nóóit op het te behalen niveau! Die fout heb ik in het verleden wel gemaakt. Ik heb 3'20" per km gelopen, terwijl ik op dat moment 37'00" liep op de 10 km. Ik had het toen op de baan het bij niet sneller dan 3'40" per km moeten houden. Nu is mijn beleving van trainen op tempo dus anders, beter!

slotsom
Als ik dit stuk nu terug lees, kan ik wel stellen dat de baan de oorzaak niet was van de diverse blessures. Een oorzaak zou eerder liggen in hoe ik op de baan liep! Zeker na een wedstrijd! Ik wilde het liefst meteen weer lekker snel op de baan trainen. Achteraf had ik na een wedstrijd de training beter kunnen vervangen door een rustig duurloopje.