de beproeving

"Als je ooit denkt aan opgeven, denk dan aan waarom je zo lang volgehouden hebt."
(Hailey Williams)

De beproeving: een betere titel voor mijn blog? Daar lijkt het zo langzamerhand steeds meer op. Telkens wanneer ik denk van een blessure af te zijn, steekt er wel weer een de kop op. Iedere keer probeer ik het weer om terug te komen. De een vindt dat knap, de ander eigenwijs. En ik vind het eigenlijk vrij logisch. Niet meer lopen is voor mij namelijk nog lang geen optie, hoewel ik af en toe wel een beetje gek/moedeloos word van die benen van mij.

Wel lijkt het alsof de blessures hardnekkiger worden. Ze zijn niet zo zeer heftiger dan voorheen, maar het herstellen ervan duurt steeds langer. M'n huidige blessure houdt me inmiddels alweer 2 maanden bezig. Had ik niet gedacht, toch is het zo.

Afgelopen dinsdag lekker gelopen, zonder last. Maar opeens voelde ik het irritante, vervelende plekje de volgende ochtend toch weer wat. Dus ... looprust tot zaterdag. Zaterdag tijdens het lopen het plekje licht op de achtergrond gevoeld, maar zonder na-last. Zondagochtend niets gevoeld. Nu toch maar weer (voor de zekerheid) een paar dagen looprust. En dan dinsdagavond (morgen dus)of woensdagochtend maar weer een minutenloopje proberen. Ik kan morgenavond m'n rondjes lopen op het gras bij Dem of woensdagochtend lekker in de duinen. 

Alleen weet ik nog niet welke training ik ga doen. Ik vraag me af of een minutenloop als 5*4' of 5*5' tóch nog te belastend is. Ik kan het bijna niet geloven, maar het lijkt er wel op. En ik liep ze de afgelopen 2 weken echt rustig, in een ontspannen duurlooptempo. In de duinen wellicht nog rustiger dan bij Dem op het gras.

Mijn voorkeur gaat nu uit naar het trainen in de duinen, omdat:
- dat veel minder saai is lopen is
- ik graag in de duinen ben
- ik daar net wat rustiger loop
- ik na een duintraining de volgende ochtend geen last heb gehad (tot nu toe).