Stap één

Vandaag gingen de naalden er weer in: in m'n kuit. Het voelde iets minder vervelend aan als tijdens de vorige beurten, of zou het gewenning zijn? Gelukkig heb ik er ook nu (een paar uur later) veel minder last van dan vlak na de vorige keren.
En Menno gaf aan dat hij het vooruit vond gaan met m'n kuit: het voelde allemaal wat soepeler aan.

Volgende week mag ik zowaar 2x proberen te hardlopen, haha!

• De 1e x: 6 à   8 * 1' met telkens 1' wandelen.
• De 2e x: 8 à 10 * 1' met telkens 1' wandelen.

De loopminuten 'moet' ik in een stevig tempo lopen: ik mag telkens na de minuut rennen best een beetje 'moe' zijn. Daarna heb ik immers een minuut wandelen!
Menno gaf aan: "liever een minuut in een goed tempo, dan 10 minuten in een (te) rustig tempo."
Dat klonk me als muziek in de oren!

Het doel is het zoeken (en vinden) van mijn hardloop"nulpunt". Wat ik me daarbij voorstel? Ik denk dan aan het voorzichtig opzoeken van de grens van de huidige belastbaarheid, zonder daar overheen te gaan. Vandaar renstukjes van telens een minuut en dan wandelen.
Een soort belasting-belastbaarheid bewaken.
En ga ik toch last van de kuit krijgen: meteen stoppen.  "Maar dat geloof ik niet," zei Menno.

Ik verkeer nog niet in een jubelstemming. Ik denk dat dat pas komt, wanneer ik volgende week daadwerkelijk (zonder kuitklachten) heb gelopen. Maar toch ... het is wél "stap één" richting herstel!