Een knie met een verhaal

Shit, m'n knie is dik. En dus schrijf ik nu een stukje met een zak ijs op m'n knie.
Ik heb met recht een knie met een verhaal. Mijn rechterknie is een soort rode draad in mijn sportleven.

Toen ik 14 jaar was, scheurde ik mijn enkelbanden. Tijdens het voetballen op een pleintje stond ik half op een tegel die niet goed op z'n plek lag. Doordat ik bij Telstar ging voetballen, was ik de dag erop geopereerd. En met flink revalideren was ik gelukkig net op tijd fit op de voorbereiding op het nieuwe voetbalseizoen. Deze voorbereiding verliep goed, tot ik, vlak voor aanvang van de competitie, letterlijk uit een wedstrijd werd geschopt (dat was niet zo moeilijk, want ik was een klein en licht mannetje). Een tegenstander schopte me vol op m'n knie: dááág start van het seizoen. Dit kostte me mijn basisplaats in de A1. Gelukkig knokte ik me uiteindelijk weer in het team. Het seizoen erop ging heel goed. Geen last van de knie. Ik maakte de overstap naar AZ, om daar in de A1 te gaan spelen. Het werd een wisselvallig jaar. De knieproblemen kwamen terug en ik miste crusiale wedstrijden. Mede door die knie heb ik mijn droom niet kunnen verwezenlijken en keerde ik terug naar het amateurvoetbal. Dat ging ruim een half jaar goed, maar ook toen ging het weer mis. In de jaren die volgden was het ieder seizoen wel raak met die knie. En na diverse operaties, waarin onder anderen stukjes meniscus werden verwijderd, waarin m'n kniebanden zijn ingekort en waarin er tot 2x toe een nieuwe voorste kruisband in de knie is geplaatst, was het genoeg. De voorste kruisband was wéér stuk gegaan en ik had geen zin meer in weer een operatie en revalidatie. Na een paar jaar stopte ik helemaal met voetballen. Gek hè??

Zonder voorste kruisband is prima te leven en er valt ook goed mee te sporten. Ik zorgde dat m'n beenspieren sterk genoeg waren en ging verder vooral veel fietsen. Ik heb een mooie mountainbike en een prachtige racefiets en er staan behoorlijk wat km's op de tellers.

In was inmiddels in de 30 toen ik begon met hardlopen. Dat ik het aandurfde! Lopen en fietsen werd een leuke afwisseling. En eigenlijk heb ik met hardlopen nooit last van die knie gehad. In 2010 zelfs een marathon kunnen lopen. En als ik al eens last had, dan kwam het doordat ik met de kinderen uit mijn klas had gevoetbald, of tijdens een familiedag. En dan was het meestal zo weer over.

En nu dus opeens last van m'n knie na het hardlopen. Donderdagavond heb ik nog op de baan getraind, en was er niets aan de hand. Maar toen ik vrijdag opstond, voelde ik “iets” in m'n knie. Niet iets zorgelijks (ik ben helaas ervaringsdeskundig genoeg om te voelen of er iets in die knie wel of niet aan de hand is), maar toch. Gisteren zeurde het nog heel licht, maar niet zodanig dat ik niet kon lopen. Wel besloot ik om het rustig aan te doen en “last = stoppen”. Maar het ging goed: nauwelijks last gehad. Het voelde hooguit wat zeurderig aan (zie mijn verslag van gisteren). Maar gisteravond was de knie toch wat dik geworden en dat had ik niet verwacht. IJs erop dus. En nu zit ik ook met ijs op m'n knie.

Dat betekent vandaag niet hardlopen en óók geen 70 km deze week. Hopelijk doen rust en ijs wonderen en anders moet ik in de loop van volgende week toch even naar de knie laten kijken.