Leek me wel een gepaste uitspraak voor mijn situatie met al die blessures. Ik moet gewoon stoppen met weerstand er tegen bieden: accepteren.
Ik merk dat ik moe ben geworden van de strijd tegen de blessures.
Gisteren gaf ik al aan: "Als ik geblesseerd ben, ben ik veel méér met sport bezig, dan wanneer ik fit ben." Nu ben ik het zat en staak de strijd. Niet dat ik het lopen helemaal opgeef, hoor. Er is een belangrijk verschil tussen opgeven en loslaten. Ik wil m'n huidige situatie proberen te accepteren, m'n negatieve gevoelens loslaten en juist dáárdoor binnenkort weer aan lekker fris hardlopen toekomen.
En nu ... nu ga ik "gewoon" eens even 'n poosje andere dingen doen, zoals fietsen, en dan zien we wel weer verder. Ik was al bezig geweest met het wegstrepen van wedstrijden en dat geeft wat rust in m'n koppie. Vrij zijn van m'n doelen en verwachtingen leidt hopelijk tot innerlijke rust.
En daarnaast gaat de vlieger "time is a healer" wellicht eens een keer op.
Het kan geen kwaad op een gegeven moment eens de andere kant op te kijken. Al is dat ontzettend moeilijk. Je wilt het namelijk zo graag. Doe even dingen die je wel kan doen. Beter voor je humeur. En daardoor beter voor jezelf.
BeantwoordenVerwijderenDa's waar, Martin. Meestal ziet de buitenwereld dat al een tijdje en wil je er zelf nog niet aan geloven. :)
BeantwoordenVerwijderenEn je=ik!
Je kan het ook anders bekijken. Je hoeft het niet te accepteren: je kan altijd dingen doen om 'de blessure' op te lossen. En je hoeft geen weerstand te bieden: de blessure manifesteert zich nu eenmaal, laat hem maar uitwoeden. Dus je hoeft niet een bepaalde 'positie' t.o.v. de blessure in te nemen. Klinkt misschien vaag...
BeantwoordenVerwijderenDat klinkt niet vaag, Paul. De weerstand zat vooral in mijn hoofd! De weerstand bestond eigenlijk alleen maar uit het niet accepteren van wéér een blessure. Het maakte me boos en opstandig. Accepteren van de blessure en deze uit te laten woeden, is eigenlijk het enige wat rest.
VerwijderenIk kan je dus alleen maar gelijk geven.